De otterpopulatie in de moerasgebieden van El Hondo nabijn Elche, is de laatste jaren sterk toegenomen. Dat is langs één kant goed nieuws, want otters helpen om het karperaantal in evenwicht te houden. Maar het heeft ook negatieve gevolgen. De vereniging ’Vrienden van de moerasgebieden in het zuiden van Alicante’ vinden steeds meer otters op de rijwegen, slachtoffers van het ook hier toenemende verkeer.
Nochtans zijn otters populaire speelse dieren, zoals men bijvoorbeeld kan merken in het park Terra Natura in Benidorm. Het zijn dieren die nooit scheiden van hun partner en waar dus inderdaad de trouwbelofte het hele leven wordt geëerbiedigd. Het merkwaardige is dat ze steeds in hun pels een steen meedragen. Die dient om schelpen open te slaan. Ze brengen hun tijd meestal door in het water, op jacht of spelend onder elkaar. Het zijn heel lenige dieren.
De otter (Lutra lutra), ook Europese otter of visotter genoemd, is een marterachtig zoogdier. Het is de soort met het grootste verspreidingsgebied van de otterfamilie. Het dier eet vooral vis, maar jaagt ook op amfibieën, schaaldieren, kleine zoogdieren, vogels en reptielen. Bestaande populaties van deze semi-aquatische marterachtige komen voor in een grote verscheidenheid aan zoetwater- en mariene habitats in Azië, Europa en delen van Noord-Afrika. Ondanks de grote verspreiding heeft het verlies van leefgebieden geleid tot afnemende populaties, vooral in Azië, en de soort staat momenteel op de lijst van “Bijna Bedreigd” door de International Union for Conservation and Nature and Natural Resources.
Met zijn gestroomlijnde lichaam is het dier goed aangepast aan het leven in het water. De ogen en de kleine afsluitbare oren en neusgaten liggen op één lijn boven op de platte kop, waardoor ze boven water blijven als het dier aan het wateroppervlak zwemt. De otter heeft zwemvliezen tussen de tenen van alle vier de korte krachtige poten. De lange, ovaalronde staart doet dienst als stabilisator en roer tijdens het zwemmen. De snuit is breed.
Otters zijn vooral ‘s nachts actief. Overdag gebruiken ze beschutte plaatsen als rietbedden, ondergrondse holten en holle bomen als rustplaats. Soms is de ingang van een hol onder water gelegen, het slaapgedeelte is dan voorzien van een luchtgat. De bodem van het slaaphol is bedekt met droog plantaardig nestmateriaal. Een dier gebruikt vaak meerdere vaste rustplaatsen en holen binnen zijn woongebied. Het territorium loopt langs oevers.
Al sinds de middeleeuwen werd er veel op otters gejaagd. Sommige grote populaties wisten stand te houden, andere kleinere populaties stierven uit. Destijds was de otterjacht vooral bedoeld voor de rijken. Rond 1900 werd de jacht echter massaal. Vooral vissers zagen hem als een grote concurrent. En ondanks het feit dat een otter maar vier of vijf vissen per dag nodig heeft, geloofde men dat ze hele vijvers en waterlopen zouden leegvangen. In het Verenigd Koninkrijk werd de jacht meestal met meutes van zo’n twintig honden gehouden, in Nederland waren slechts een paar honden al voldoende. In Vlaanderen werden tot de jaren 60 premies uitgereikt voor elk dood dier. In een bepaalde periode werden er in Vlaanderen driehonderd premies uitgereikt. Mogelijk is elke otterfamilie in Vlaanderen toen getroffen geweest. Met de daaropvolgende watervervuiling slonk hun aantal zienderogen.
Door vervuiling, habitatvernietiging, verstoring, verkeer, visnetten en jacht liep het aantal otters in West-Europa achteruit en was de soort zelfs in enkele landen uitgestorven, zoals in Nederland en Zwitserland. Tegenwoordig is de soort weer in opkomst. Nu kan men, met een beetje geduld, deze slanke dieren weer te zien krijgen in de moerasgebieden van El Hondo.
El Hondo, in het Valenciaans el Fondó, is een natuurpark tegen Elche en Crevillente, bijna 2500 hectare groot. Door het park werden wandelwegen aangelegd en het is ook bekend om zijn vele vogelsoorten die hier verblijven of rusten bij hun trek.
