Het moge duidelijk zijn. Spanje is opnieuw gegeerd bij onze landgenoten als het gaat om de aankoop van een tweede verblijf. Het aanhouden van een Spaanse “vivienda / piso” in Spanje door een Belgisch resident brengt nogal wat fiscale verplichtingen met zich mee. Ook de omgekeerde situatie waar u zou besluiten om zich in Spanje te vestigen en in België nog onroerend goed aan te houden heeft zijn fiscale gevolgen. Wat een belastingplichtige in dergelijke situaties kan missen als kiespijn is onzekerheid en meer bepaald omtrent het bedrag dat hij in zijn aangifte dient op te nemen, wat uiteindelijk immers zal bepalen hoeveel belastingen hij verschuldigd is. Hierin is gelukkig recent opnieuw wat meer duidelijkheid geschapen door de Belgische Fiscus. We tonen dit aan met het volgende voorbeeld uit het leven gegrepen van Jan en Els.
Naast hun woning in Dendermonde bezitten Jan en Els een studio in Oostende en een stekje in Calpe aan de Costa Blanca waarnaar zij regelmatig afreizen om de zon en de blauwe hemel op te zoeken. Noch de studio in Oostende, noch hun stekje (appartementje met zicht op zee) in Calpe worden verhuurd. Ondanks het feit dat zij geen huurinkomsten genieten voor beide appartementen zullen zij toch een “fictief” bedrag dienen op te nemen in hun Belgische aangifte, zowel voor de studio in Oostende als voor het appartement in Calpe. Vraag is alleen welk bedrag dient opgenomen te worden ?
Wat de studio in België betreft stelt zich geen probleem vermits men in zijn Belgische aangifte het niet geïndexeerde kadastrale inkomen dient op te nemen. So far so good. Wat het appartement in Spanje betreft is het een ander paar mouwen vermits van de belastingplichtige wordt verwacht dat hij de brutohuurwaarde opneemt in zijn aangifte. Maar hoe kan men nu een brutohuurwaarde gaan bepalen van een appartement dat niet is verhuurd en dat bovendien in het buitenland is gelegen. Het hoeft ons dan ook niet te verwonderen dat hieromtrent vaak discussies ontstonden met de fiscale administratie. Waarbij men zich bovendien nog de vraag kan stellen waarom een zelfde huurinkomen in België verschillend behandeld zou moeten worden omwille van het feit dat het onroerend goed wel of niet in België is gelegen. (Los uiteraard van de vrijstelling met progressievoorbehoud voor het in Spanje gelegen onroerend goed).
Een eerste lichtpuntje kwam er in het jaar 2014 waarbij het Europese Hof van Justitie stelde dat buitenlands vastgoed dat in een andere Lidstaat van de EU/EER is gelegen niet mag leiden tot een hogere belasting dan in België gelegen vastgoed vermits dit in strijd is met het vrije kapitaalverkeer binnen de EU. De Belgische administratie heeft wat dit betreft recent nu ook het licht gezien en verduidelijkt wat zij begrijpt onder het begrip “huurwaarde” en hoe deze kan worden bepaald.
Om de rechtszekerheid te bevorderen aanvaardt de Administratie nu in haar omzendbrief van 29 juni 2016 dat deze kan worden bepaald aan de hand van een door een buitenlandse overheid vastgestelde of uitdrukkelijk goedgekeurde waarde. Deze waarde geldt niet als verplichting, maar is een mogelijkheid waarvan de belastingplichtige gebruik kan maken.
Wat betekent dit nu concreet voor Jan en Els wat hun appartement in Spanje betreft ?
Gelet op het nieuwe en recente standpunt van de Belgische Administratie kunnen zij zich voor het bepalen van deze huurwaarde baseren op het bedrag dat door de Spaanse fiscus wordt gehanteerd en ook in de Spaanse aangifte wordt opgenomen.
Het komt er dan enkel nog op aan om de aangifte in Spanje en in België correct in te vullen om alle discussie met de Spaanse en Belgische administratie te vermijden.
Dany De Decker / Natalie Meersman
Baker Tilly Belgium
