Expositie van 1/11 tot eind december in Palacio del Portalet (C/ Labradores in Alicante)
De gitaar, het instrument dat altijd met Spanje in verband wordt gebracht, was al het onderwerp van vele schilderijen en bekend zijn de gitaren die onder andere Pablo Picasso en George Braque gebruikten in het kubisme. Maar de gitaar was ook het onderwerp voor 25 hedendaagse kunstenaars uit Alicante wiens werk nu in Alicante wordt geëxposeerd naar aanleiding van de tiende verjaardag van de Masters voor Klassieke Gitaar van de universiteit.
De expositie wordt op 1 november ingehuldigd in het Palacio del Portalet in de calle Labradores. Men ziet werk van Elena Aguilera, Miguel Bañuls, Cayetano Ferrández, Fuencisla Francés, Manuel Galdón, Dionisio Gázquez, Susana Guerrero, Rafael Hernández García, Elena Jiménez, Pepe Gimeno, Carme Jorques, Mónica Jover, Eduardo Lastres, Aurelia Masanet, Antoni Miró, María Dolores Mulá, Javier Pastor, Luisa Pastor, Perceval Graells, Isabel Rico, Pilar Sala, Alfonso Sánchez, Silvia Sempere en Paco Valverde. Zij probaren in hun werk het geluid van de gitaar weer te geven.
Terwijl enkelen de snaren als thema gebruiken, richten anderen zich naar de vorm of de klankkast.
Spanje kende ook meesters op de gitaar, zowel modern, klassiek als flamenco. Denken we maar aan Andrés Segovia, Joaquín Rodrigo, Narciso Yepez of Paco de Lucía. Het instrument is eigen voor Spanje. Maar het vond zijn oorsprong niet in Spanje.
Een van de voorgangers van de gitaar was de kithara, een instrument dat gebruikt werd bij de oude Grieken. Hoe dat instrument later in Spanje bekend is geworden, is niet duidelijk. Mogelijk is een luit uit Mesopotamië naar dit land gebracht door de moren, of een Romeinse citer, waar men dan een hals zou op hebben aangebracht. Het was nog geen gitaar zoals we ze nu kennen, maar ze had er al wel zeer veel van weg. Het succes van zowel de Spaanse Vihuela da mano, zeskorig (zes dubbele snaren), als de Italiaanse renaissancegitaar, vierkorig (vier dubbele snaren), heeft bijgedragen tot de ontwikkeling van de Spaanse gitaar. De met vijf dubbele snaren bespannen barokgitaar in Spanje is ontstaan rond het einde van de zestiende eeuw.
Rond 1780 werd er nog een zesde paar snaren toegevoegd aan de Spaanse gitaar. De meeste zeskorige gitaren in Spanje werden gebouwd in Cádiz. Bijna gelijktijdig werden de zes koren ontdubbeld, eerst in Frankrijk en Italië, Spanje volgde pas veel later. Ook de snaarspanning werd verhoogd. Dit werd dan de zessnarige “romantische gitaar” genoemd, met haar typische snorvormige kam.
In de negentiende eeuw werden er mechanische stemschroeven aan toegevoegd. Rond 1884 bouwde Antonio de Torres Jurado de eerste gitaar die qua vorm en bouwprincipes maar weinig meer verschilde van de ‘klassieke gitaar’ zoals wij die vandaag kennen.
Niet alleen in Spanje maar ook in de meeste andere West-Europese landen werd dit instrument bespeeld in aristocratische kringen, waar het overigens meer gewaardeerd werd dan in Spanje zelf. Gitaristen zoals Robert de Visée en Francesco Corbetta waren vast verbonden aan het hof van Lodewijk XIV. Hun muziekbundels werden opgedragen aan de koning die, evenals zijn dochters, ook zelf een fervent gitaarspeler was.
In de 18e eeuw waren Wenen en Parijs de belangrijkste gitaarcentra waar gitaarvirtuozen zoals Mauro Giuliani en Fernando Sor actief waren.
De hedendaagse gitaartechnieken zijn volledig gebaseerd op het werk van gitaristen zoals Francisco Tárrega en Emilio Pujol.
In de twintigste eeuw hebben in Spanje de (klassiek geschoolde) gitaristen Andrés Segovia en Narciso Yepes – gevolgd door Alexandre Lagoya en Ida Presti in Parijs en Julian Bream en John Williams in Engeland – voor de grote doorbraak gezorgd. Ook het Concierto de Aranjuez van de componist Joaquín Rodrigo is bij een groot publiek bekend.
Bron: Costa Blanca Nieuws
