Het moerasgebied Marjal de Pego-Oliva, wordt een centrum voor het verspreiden van de visarend. Enkele exemplaren werden de laatste jaren in dit wandel- en fietsgebied al uitgezet, maar in juli worden de zaken groter aangepakt en komen twaalf exemplaren uit Schotland naar dit gebied. Zes wijfjes en zes mannetjes vinden hier hun nieuwe habitat. Het is een project van de Roy Dennis Wildlife Foundation en het invoeren van de arenden in de marjal staat onder leiding van de gespecialiseerde technicus Ian Perks. Hij kreeg de steun van het ministerie van Leefmilieu van de Comunidad Valenciana, de Stichting Iberdrola en de gemeentebesturen van Pego en Oliva, die hun volle medewerking geven aan het project. De exemplaren die worden uitgezet worden allemaal getest op hun gezondheid en ze komen terecht in een milieu dat helemaal voldoet aan hun vereisten en waar ze een maximum kans op overleven en voortplanting hebben. Voor de vele wandelaars die het natuurpark bezoeken is het ook een kans om deze roofvogels gade te slaan.
De visarend is een vrij kleine arend die graag boven water stilstaand ‘bidt’ en dan met uitgestoken klauwen op een vis duikt. Hij is relatief sterk gezien zijn grootte en kan prooien pakken bijna even zwaar als hijzelf. De visarend is in vlucht goed te herkennen door zijn geheel witte onderkant, zijn chocoladebruine bovenkant en zijn enigszins ‘geknikte’ vleugels. Door het oog loopt een donkere streep. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk. Andere arenden hebben meestal rechte vleugels. De lichaamslengte is zo’n 55 cm, de spanwijdte bedraagt 150 tot 170 cm en het gewicht 1,5 tot 2 kg. De vrouwtjes zijn iets groter en zwaarder.
Tot halverwege de jaren 1950 was de visarend uit grote delen van Europa (en Noord-Amerika) verdwenen door vervolging. Daarna, in de periode van de jaren 1960 en 1970 had de vogel bovendien te lijden van het insecticide DDT, dat zich via de voedselketen ophoopte in vissen, het voornaamste voedsel van de visarend. Sinds het verbod op deze middelen neemt de visarend weer in aantal toe. In 1954 kwam de visarend terug in Schotland, sinds 1985 broedt de vogel weer in Midden-Frankrijk. In Duitsland is het bestand tussen 1975 en 2004 toegenomen van 75 naar 470. Nu zal het bestand van de arend ook in het noorden van de provincie Alicante weer toenemen. Het natuurpark van Marjal de Pego en Oliva ligt in de gelijknamige gemeentes op de grens van de provincies Valencia en Alicante. Het park is 1250 hectare groot en is in 1994 uitgeroepen tot natuurpark. Het park heeft een duinachtig moerassig karakter en ligt onder de Serpis rivier. In dit park vind je ook rijstvelden. De moerassen van het Parque Natural de la Marjal de Pego y Oliva zijn van zodanig goede kwaliteit dat er veel authentieke flora en fauna leeft. In het moeraswater leven veel garnalen en mosselen. De Valencia Hispanica vis zwemt ook in dit natuurpark door de moerassen. Reptielen spotten? Dat kan ook in dit park. De schildpad en de moerasschildpad wandelen door het park. Tot slot kan de vogelliefhebber zijn hart ophalen. Wat je allemaal in het park vindt? De dodaars, fuut, woudaap, purperreiger, marmereend, steltkluut. Vooral de meeuwachtige Witwangstern zal je veel zien vliegen in dit park. Met een gelukje spot je hier ook de purperkoet, een standvogel die alleen in Spanje, Portugal en op Sardinië voorkomt. In dit park is de ‘Fuente Salada’ te vinden, een waterbron met helende krachten voor de huid. Het wordt ook wel de magische bron genoemd! Door het park loopt een wandelroute rond de heuvel Muntaya Verde.
