De Valenciaanse regering zoekt een bedrijf dat dagelijks de verbinding zal verzorgen tussen Santa Pola en het eiland Tabarca. Per dag zal men drie keer over en weer kunnen varen. Het wordt de eerste keer dat een openbaar vervoer naar het eiland wordt opgezet en dit het hele jaar door. Tot nu toe werd die overvaart verzorgt door privé-bedrijven, maar dat is een onregelmatige dienst en vooral in de wintermaanden zijn er vele dagen dat men niet naar en van het eiland kan varen.
Tabarca is een toeristisch ingesteld eiland dat in de zomer vaak uitpuilt van de toeristen. Sinds 1966 is er wel een overvaart mogelijk vanuit Alicante, maar ook via een privé-bedrijf en vanuit de provinciehoofdstad duur de overvaart langer dan vanuit Santa Pola.
Tabarca is het enige bewoonde eiland van de Comunbidad Valenciana.
Het eiland heet officieel Tabarca, maar vroeger noemde men het vooral het «Nueva Tabarka», daarvoor het Isla Plana, Planesia of Isla de San Pablo. Het eiland lag altijd verlaten voor de kust, maar af en toe gebruikten piratenschepen het als dekking alvorens de kust aan te vallen.
De eerste bewoners van het eiland waren Italianen, ongeveer driehonderd vissers uit Genova die door de zeerovers gevangen waren genomen en op het eiland Tabarka gezet, voor de kust van Tunesië. Ze werden door de Spaanse vloot bevrijd en de koning vond het een goed idee om die mensen op dat eiland te laten wonen. Het eiland werd door de nieuwe bewoners Nueva Tabarka, het Nieuwe Tabarka, genoemd, naam die snel werd overgenomen en zo is het eiland nu ook bekend.
Op het eiland heeft men sporen gevonden van een Romeinse bezetting, maar geen resten van een vaste nederzetting, zodat men mag aannemen dat de Romeinen hier wel verbleven maar geen vaste woonplaats hadden. Wel vond men resten van een necropolis en van een bakoven voor amforen, samen met industriële gebouwtjes. Hier was dus wel een handelsactiviteit en misschien is dit eiland het door de Grieken genoemde Planesia dat door Estrabón werd beschreven als gevaarlijk door de talrijke klippen. Dit wordt bevestigd door de schipbreuk van vele Romeinse schepen waarvan men de resten heeft gevonden rond het eiland. Ook de Arabische geograaf al-Idrisi noemt het eiland Blanasia, afgeleid van de Griekse naam.
De eerste maal dat gesproken werd over de noodzaak het eiland te versterken is in de dertiende eeuw, maar toch gebeurde dat toen niet. In 1427 kwam het voorstel om een goede verdediging te bouwen op het eiland om de kapers die van Algerije kwamen te beletten zich hier voor te bereiden op een aanval op de kust.
Geschiedkundigen hebben heel wat werk gehad, omdat het eiland verschillende namen had. Zo heette het in andere documenten het Isla Plana (Illa Plana), het Alones Insula of Islote de Santa Pola. Ten tijde van koning Felipe III kwam dan het plan om het eiland goed te verdedigen met de bouw van een groot fort. In 1760 begon men met de bouw.
De geschiedenis van het huidige Tabarca begint echter in 1768, als koning Carlos III de pater fray Juan de la Virgen opdracht geeft om een losprijs te betalen voor 69 families van de republiek Genova die zich op het Tunesische eiland Tabarka, op een paar honderd meter van de Afrikaanse kust, hadden gevestigd en door de Tunesische koning onder slavernij waren gebracht.
De Tunesische koning wou echter van een losprijs niet weten, zodat de Spaanse vloot ankerde op het eiland en de gevangenen ontvoerde. De tabarquinos werden naar Cartagena gebracht en van daar over land naar Alicante, waar ze tijdelijk werden ondergebracht in het Colegio de la Compañía de Jesús, dat na de verbanning van de Jezuïeten leeg was komen te staan. Ze kwamen daar aan in 1769 en de graaf van Aranda, die eigenaar was van het eiland, bekwam hun verhuis naar het isla de Santa Pola, om daar een vaste kolonie te stichten. Dus werd op het eiland niet alleen een fort maar ook een dorp gebouwd en de naam werd vanaf dan Nueva Tabarca. In totaal gingen 296 mensen daar wonen.
Iedere familie kreeg op het eiland een huis toegewezen. De Genovese afkomst is nog steeds duidelijk bij de familienamen van vele inwoners, hoewel die verspaanst werden, zoals Buzo, Capriata, Chacopino (Jacopino), Colomba, Russo, enz.
De eerste huizen waren gereed in 1770 en toen werd het eiland bevolkt. Er kwamen op militair gebied verdedigingsmuren, batterijen, magazijnen en woningen voor soldaten in een kazerne en burgerlijk werd alles gebouwd wat nodig was zoals een wasplaats, waterreservoir, broodoven, kalkoven, enz…
In het begin van de negentiende eeuw was een militaire aanwezigheid in de Middellandse Zee overbodig geworden en het garnizoen werd van het eiland teruggetrokken In 1980 is men begonnen met de restauratie van vele gebouwen, zoals de verdedigingsmuren, de kerk, de vuurtoren, het Casa del Gobernador, enz… en in 1983 werd het eiland verklaard tot zeereservaat om de fauna en flora er rond te kunnen beschermen. Nu is het een toeristische bezienswaardigheid.
