Het bekendste plein van Alicante is waarschijnlijk wel de ‘Plaza Gabriel Miró’. Niet alleen vanwege de enorme ficussen, uniek in de stad met hun geweldige stammen en hoogte, maar ook vanwege het hoofdkantoor van der post, waardoor het plein bij de inwoners beter bekend is als de plaza de Correos.
Maar dat is nu voorbij. Dit postkantoor, het grootste van de hele stad, zal zijn activiteit sluiten en het emblematische gebouw werd aangekocht door de Valenciaanse regering, die de buitenzijde van het gebouw wil bewaren zoals het is, met alleen het verwijderen van de naam Correos. Het nieuwe postkantoor opende zijn deuren in de calle Arquitecto Morell.
Het gebouw van de “Correos y Telégrafos” zoals de mozaïek in de gevel aamduidt, begon als postkantoor zijn activiteit 103 jaar geleden en werd gedeeltelijk opgetrokken in Jugendstil. De plannen bestonden als in 1916 en het gebouw werd ingehuldigd in 1920. Nu wordt het de zetel van de Presidencia de la Generalitat Valenciana.
De reden van deze beslissing is duidelijk en waarneembaar bij alle postkantoren. Het gebruik van een app e e-mail heeft de geschreven post voor het grootste gedeelte vervangen, ook wat betreft de wenskaarten. De activiteit van de post is in de provincie Alicante in de laatste twintig jaar met meer dan 60% teruggelopen.
Omdat tien jaar geleden het gebouw onder handen werd genomen voor een bedrag van vijf miljoen euro, is het nog in uitstekende staat. De sluiting van het hoofdpostkantoor is niet abnormaal, want dat gebeurde ook al in Valencia, Castellón en Elche, waar de Valenciaanse regering eveneens gebruik gaat maken van de gebouwen.
Het plein is herkenbaar aan dezelfde ‘Olifantenbomen’ als op Plaza Porte del Elche. Aan het einde van de 19e eeuw werd de drinkwatervoorziening verplaatst van Plaza Portal de Elche naar Gabriel Miró. Ook deze fontein werd voorzien van water uit de Alt Vinalopóstreek. Deze vallei is bekend om z’n eetdruiven die in heel Spanje met Oudejaar om middernacht worden gegeten om voorspoed te wensen (terwijl dames rode lingerie onder hun bovenkleding dragen voor vruchtbaarheid).
Het beeld in de fontein op Plaza de Gabriel Miró heet ‘Moza del Cántaro’, oftewel ‘Meisje met de kruik’. Dit beeld is geïnspireerd op de mooie Susanna, het overbuurmeisje van de lokale beeldhouwer. Deze Vicente Bañuls was zo betoverd door het meisje met bruine haren en blauwe ogen, dat hij bij haar vader bleef aandringen om van haar een beeld te mogen maken. Vader vond Susanna echter te jong en bovendien was het sociaal gezien onaanvaardbaar. Deze standvastigheid verdween als sneeuw voor de zon toen er een som geld werd geboden, waarna Susanna een jaar betrokken is geweest bij de totstandkoming van ‘La Aguadora’, zoals we het nu kennen.
